Blog

Dit is mijn creatieve uitlaatplek. De plek waar ik schrijf over dingen waar ik tegenaan loop of juist blij van word. Voor mezelf, voor jou, of voor wie het maar wil lezen. 

Schoolstress

06-09-2023

De overstap naar de basisschool is voor kinderen best heftig. Dat weet je als ouder en je houdt er rekening mee dat je kind de eerste week een bom van emoties is die ineens kan ontploffen. Wat ik niet had verwacht, was de impact die de start van mijn dochter op de basisschool op mij had…

Het voelde net zoals de eerste werkweek bij een nieuwe baan. Wat bedoelen ze nou weer met ‘doorschuifmiddag’? Moet ze wel of geen schoenen aan tijdens gym? Dansen ze tijdens de Koningsspelen altijd buiten of binnen, want het regent..? 

Mijn dagen begonnen ineens super stressvol want om half negen begint de les. Voor een zzp’er die haar werktijden zelf bepaalt, is die druk best even wennen. Bovendien haat ik het om te laat te komen. Dus vanaf het moment dat de wekker ging (of een kind ‘maaaaam’ riep), stond ik AAN. Brood smeren, het broodbakje klaarmaken, zorgen dat iedereen een beetje dooreet, tandenpoetsen, schoenen aan… Wanneer het acht uur was, voelde het al alsof mijn keel dichtgeknepen werd van de stress. 

Verder is er natuurlijk een Ouderapp. Handig en ik kende het ook al van de opvang. Leuk, af en toe een fotootje bekijken en op de hoogte blijven van wat ze zoal doen. Dacht ik. Nope, ik werd meteen overspoeld met hulpvragen aan ouders: wie wil meehelpen met het opruimen van het gymlokaal? Wie wil een proefje uitleggen aan een groepje kids? Wie wil meehelpen het speelgoed en het lokaal schoon te maken aan het einde van het schooljaar? Heel logisch natuurlijk dat je als ouder ook een steentje bijdraagt, maar voor mij voelde het super overweldigend. Ik moet toch werken? En anders heb ik de kids thuis. Hoe doen mensen dit? 

Dat laatste vroeg ik me trouwens wel vaker af. Toen bijvoorbeeld de vraag kwam of ouders mee wilden helpen met het sorteren van boeken. Tijdens een studiedag. Hoe dan? Je kinderen zijn dan toch thuis? Neem je die dan mee of zoiets? Mijn zoontje van twee trekt dan het hele lokaal overhoop… 

Kortom: ik had continu het gevoel alsof ik cruciale stukken informatie mistte. Net zoals tijdens zo’n eerste werkweek. 

En natuurlijk ging ook die ‘eerste werkweek’ voorbij en kon ik mijn drang om alles meteen te willen snappen en meteen goed te willen doen loslaten. Want het is natuurlijk logisch dat je als ouder ook nog niet meteen weet hoe het er op zo’n basisschool aan toe gaat. Net zoals mijn dochter. Die trouwens als een stuiterbal door haar eerste schoolweek stuiterde en inmiddels al twee speelafspraakjes heeft gehad. Onbevangen en open. Daar ga ik een voorbeeld aan nemen. 



De struggle met ‘de socials’

17-08-2023

Sociale media. De socials. Hoe je het ook wil noemen. Kun je zonder als freelance journalist en tekstschrijver? Ik hoop het wel. 


Want ik ben er al een tijdje behoorlijk klaar mee. De manier waarop ze je in je greep kunnen houden en je timers op je telefoon moet instellen zodat je niet continu doelloos blijft scrollen. De megabedrijven die erachter zitten en die veel teveel macht hebben. Het gevoel dat je wel ‘aanwezig’ moet zijn en leuke content moet hebben. 


De afgelopen maanden vroeg ik hier en daar eens wat anderen van ‘de socials’ vinden. Zowel andere journalisten en ondernemers als vrienden die iets totaal anders doen. Iemand noemde Instagram haar plekje waar ze echt haarzelf kan zijn. Hoe mooi is dat? Een ander was het weer met mij eens en had de hele Instagram app van haar telefoon gegooid. 

Zo dubbel en gespleten voelt het voor mij ook. Het is namelijk ook gewoon leuk om te zien waar vrienden, kennissen en familie mee bezig zijn. Vooral als ze echt lol hebben in het posten en je die oprechtheid ook echt voelt. Als ‘aanwezig zijn op de socials’ meer een moetje is, merk je dat meteen. 


En dat was voor mij ook het geval. Daarom - en omdat ik er simpelweg geen tijd meer voor had - ben ik een paar maanden geleden gestopt met heel actief content bedenken en posten. Wat een vrijheid ineens. Maar ik ging ook nadenken over manieren waarop ik sociale media wèl op een leuke manier kon gaan gebruiken. Dus niet met het doel om zichtbaar te zijn voor potentiële klanten, maar gewoon voor mezelf. En ik denk dat ik die manier gevonden heb. 


Omdat ik veel schrijf voor anderen, merk ik dat ik het mis om lekker creatief te schrijven voor mezelf. Over dingen waar ik tegenaan loop of juist blij van word. Voor mezelf, voor jou, of voor wie het maar wil lezen. Een creatieve uitlaatklep in de vorm van blogs op mijn website. Die ik natuurlijk ook deel op ‘de socials’. Niet elke week of elke maand, maar gewoon wanneer ik inspiratie heb. 

‘Kan dat gewoon?’ zei mijn innerlijke criticus. Zeker weten. Deze blog is het begin. Of het einde. We zullen het zien.